In hemelsnaam: waarom dan? Waarom een Tiny House? Horen we van veel mensen, of we horen het ze denken. Wat wel te begrijpen is als je ons kent… Het hele ‘terug-naar-de-natuur-lekker-je-eigen-ding-doen-gebeuren’ is ons namelijk op ons lijf geschreven, maar leven met weinig spullen zeker niet!
We zijn geen materialistische modepopjes, maar wel notoire verzamelaars. Combinatie van een beeldend kunstenaar die alles ‘misschien nog wel een keer kan gebruiken’ voor een werk (terwijl het huis ondertussen uitpuilt van de zakken schapenwol, verschillende soorten stof, papier, ijzerwaren) en een jongeman die overal pallets vandaan haalt voor projectjes die misschien wel, of misschien niet het daglicht gaan zien en er daarnaast een heuse paddenstoelen kwekerij op na houdt. We zijn gewoon chaotisch en gooien bijna nooit iets weg. We kunnen het mooier maken dan het is, maar dat is de waarheid. Kleiner wonen en ontspullen is dan best wel een ding…
Tot nu toe hebben we ons beperkt tot de ‘makkelijke’ categorieën; zoals kleding en keukenspullen. Dit gaat ook allemaal in fases. Fase 1 bestond uit dingen weg doen die stuk waren of waarvan we niet eens wisten dat het bestond. Daarna klopten we onszelf goedkeurend op de borst, ‘fantastisch, we hebben ontspuld!’ Tot je erachter komt dat je gewoon een keer goed opgeruimd hebt en dit nog niet zoveel te maken had met minderen. De volgende fase is al wat pijnlijker, dan moet je gaan nadenken over dingen die nog wel bruikbaar of mooi zijn, maar je niet meer gaat gebruiken om welke reden dan ook. Uiteindelijk bereik je de laatste fase waarin je rigoureus gaat snoeien. Dat gaat ook veel makkelijker als je de andere fases met tijd daartussen hebt doorlopen. Dan wen je aan het idee van dingen weg doen, merk je dat je de dingen die je al weg hebt gedaan helemaal niet mist en krijg je steeds meer gevoel voor wat je daadwerkelijk nodig hebt en gebruikt. We proberen nu van tevoren een kastje of een krat aan te wijzen waar alles in moet passen en gaan dan aan de slag. Met vlagen heel frustrerend, maar als het dan eenmaal lukt vieren we een klein feestje!
Dat ons ontwerp steeds meer vorm begint te krijgen helpt ook met ontspullen. We hebben nu veel meer zicht op hoeveel opbergruimte we in ons huisje gaan krijgen, dus passen we daar ons opruim-regime op aan.
Tot nu toe is het best wel leuk; andere eigenaren zoeken voor onze afdankertjes. Ook wel wonderlijk om te zien hoeveel zooi je in je leven kan verzamelen en jaren met je mee verhuisd (en daar dan niet over nadenkt). Al die troep, hoe waardevol of betekenisvol dan ook, zorgt ook voor veel ruis. Dat merken we eigenlijk pas sinds we er aandacht aan besteden en aan het ruimen zijn. We zijn nog niet begonnen aan De Eindbaas (atelier en paddenstoelen familie), die bewaren we lekker voor later.