Terwijl de wereld stil viel werden wij net meegenomen door een stroomversnelling. Na een hele tijd van een afstandje gekeken te hebben, andermans ervaring proberen op te zuigen (hoe is het? hoe voelt het? hoe is het echt?), onze tenen in het water gestoken te hebben, beetje afwegen en proeven, toen was het moment ineens daar. Alsof we eerst nog rustig pootje badend aan de kant stonden te lummelen, elkaar een duwtje gaven (per ongeluk net iets te hard, natuurlijk) en plotseling grond onder onze voeten verloren en mee werden genomen door het water. Spannend! Eng spannend en leuk spannend, allemaal tegelijk.
We zijn vorig jaar, na grondig onderzoek (op het internet, vanaf de bank, met chips…) maar eens gaan kijken bij verschillende Tiny House bewoners. Want terwijl we heel stellig tegen elkaar zeiden dat dit was wat we wilden (na het eerste gesprek ooit wat we er over hadden gehad), wisten we dat natuurlijk helemaal niet. Zeker niet zonder ooit een huisje van binnen te hebben gezien. Alle geplande open dagen werden in de agenda gezet en werden onze weekend activiteit. Heerlijk om rond te kunnen kijken in de verschillende huisjes, bij allemaal andere mensen met de meest uiteenlopende persoonlijkheden. En ondertussen werden onze dromen steeds groter en ons gevoel steeds sterker: ja, dit is het!
Het bouwen in ons hoofd was begonnen en op die plek kan alles en is het oneindig. In een paar seconden staat je huis, trek je het weer uit elkaar, groeit er iets aan vast, keer je alles weer om. Dan blijkt het niet meer alleen te gaan om een bescherming tegen de elementen, maar een belichaming te zijn van wie je bent. Hoe leven we, welke routes leggen we af gedurende de dag, wat vinden we het belangrijkste? Daarmee vormt zich gelijk een kader voor al die oneindigheid, want niet alles is mogelijk omdat jij jij bent en ik ik.
Over alles moet een besluit worden genomen, elk klein hoekje en vlakje is door ons afgewogen en gemaakt. Millimeters worden uitvergroot tot kilometers en daardoor worden muizen soms olifanten. Terwijl we deze afstanden afleggen wordt de vorm steeds vaster en de plannen in ons hoofd steeds echter. Volgende week beginnen we met bouwen in de wereld die we kunnen vastpakken. Kunnen we onze dromen voor het eerst echt aanraken. En dan ineens watervrees, kunnen we dit wel? Willen we dit echt? Angst voor een realiteit die gaat tegenvallen, niet is zoals we het ons hadden voorgesteld. Maar dan beseffen we ons dat de dingen nooit zijn zoals je ze het voorgesteld, daar de schoonheid in zit. Lekker zwemmen.